Deniz Pehlivan ile Röportaj

0
8592

Bir Hayalin Peşinde seyahat blogunun sahibi ve yazarı gezgin Deniz Pehlivan ile bir araya geldik.

Deniz Pehlivan, 29 yaşında 70’ten fazla ülkeye seyahat etmiÅŸ, tecrübelerini ve tavsiyelerini hem blogu hem de sosyal medya hesapları aracılığıyla takipçileriyle paylaşıyor. Hayalini gerçekleÅŸtirme macerasının benzer hayallere sahip seyahatseverlere ilham olacağını düşünüyoruz.

Blogumuza konuk olduğu için kendisine teşekkür eder ve bütün seyahatseverlere keyifli okumalar dileriz…

Deniz Pehlivan kimdir? Gezilerinizle ilgili blog yazma fikri nasıl oluştu? 

Ben 27 Haziran 1989 doÄŸumluyum. Fethiyeliyim. Bizim orası turizm bölgesi zaten. Her yerde Ä°ngilizler de yaşıyor, evleri var Fethiye’de. Onlarla biz artık mahalleden komÅŸu gibiyiz. Ben hep merak ederdim onları, neden buraya geliyorlar; nasıl buraya geliyorlar; kendi ülkeleri nasıl diye. Bir insan neden seyahat eder? Onlar niye bize geliyor; biz onlara neden gitmiyoruz, diye hep sorguluyordum.

Sonra Ä°ÅŸletme okumaya karar verdim Ä°stanbul Ãœniversitesi’nde. Dedim ki iÅŸletme okursam dünyayı gezerim. Work and Travel ile Amerika’ya gittim, 3. sınıftaydım. 3,5 ay orada kaldım sonra Türkiye’ye bir döndüm, artık o seyahat etme virüsü var ya, onu kaptım; o özgürlük virüsünü. O yolda olma duygusunu kapınca, dedim hep gezmeliyim; hep benim bir yerde olmam lazım.

Sonra bir sonraki sene Erasmus’u kazandım ama gitmedim. Okulum uzuyordu. Dedim ki o zaman Interrail yapayım. O sene 20 ülkede bulundum; yaklaşık olarak 1.5 ay gezdim Interrail ile.

Sonra özel bir ÅŸirkete girdim; danışmanlık ÅŸirketine. 2 farklı ÅŸirkette çalıştım 6 sene boyunca. Tabi o sürede çok ağır çalışıyorduk. Çok fazla mesai yapıyorduk ama çok da tatil veriyorlardı. Ben de o tatillerin hepsinde bir yere gittim. Ä°ÅŸte 1 ay, 1,5 ay tatilim oluyordu yaklaşık. Brezilya, Arjantin’e de gittim; Japonya’ya da, Güney Kore’ye de. O zaman 60 ülke gezdim toplamda.

Sonra Japonya’da gezerken bir ÅŸey fark ettim; Türkçe kaynak bulamadım internette; güzel bir gezi rehberi çıkartamadım. Hep Ä°ngilizce kaynaklar vardı. Türkiye’dekiler de hep anı defteri gibi, günlük gibi yani. Aslında blogun özü de öyle de, bu yazılar rehber deÄŸildi benim için.

Dedim ki ben bu iÅŸi bir deneyeyim. Bir arkadaşıma blog açtırdım. O zaman tabi bu iÅŸin bu kadar zor olduÄŸunu bilmiyorum. Dışarıdan görüldüğü gibi deÄŸil. Bunun SEO’su ayrı, rekabeti ayrı. Çok planlı bir ÅŸekilde yazman lazım. FotoÄŸrafları ayrı. Çok zaman lazım. Çok büyük bir iÅŸ. Ben denetimde çalıştığımdan daha çok çalışıyorum ÅŸu an. Seviyorum da ama, sevince gönül bir ÅŸekilde katlanıyor.

Tam zamanlı çalışmayı bıraktınız o zaman? Bunun kararını nasıl verdiniz? 

Tabii, 2 yıldır çalışmıyorum. En zoru işi bırakmaya karar vermek. Blogun ilk 2 senesinde hiçbir şey kazanılmıyor. En azından masrafını çıkartsan kâr. Bazen oteller sponsor oluyor, tatilin bedava oluyor; bazı firmalar uçak bileti veriyor.

Şu anda çok daha zor. Çok fazla rekabet var. Şirketler kısmaya başladılar. Piyasanın hali malum. Değerini anlayan, çok iyi dönüşler alanlar oluyor.

Ben raporlamacı olduğum için, blog yazmak bana kolay geliyor. Ben zaten bilinmeyen bir şeyi bilmeyen birine anlatıyordum.

İlk hedef kitlem, öncelikle öğrencilerdi, sırt çantalı gezginlerdi. Büyüdükçe tabii sen de değişmeye başlıyorsun. Tatil anlayışın değişmeye başlıyor. Hala sırt çantasıyla gezmeyi seviyorum ama eskisi gibi değil. Eskisi gibi enerjim yok, hadi gideyim 20 ülke gezeyim diyemiyorum. Yoruluyorsun; eskisi gibi olmuyor. Ben de 30 yaşıma geldim mesela. 20 yaşımdaki enerjimle 30 aynı değil.

Sonra blogu açtım. Ä°smi de birhayalinpeÅŸinde.com, benim en büyük hayalim neydi düşünüyordum; tek hayalim var o da gezmek diyordum. Adı da “Bir Hayalin PeÅŸinde” oldu böylece. Duygusu olan bir isim.

Ä°ÅŸten istifa edince ve blog iÅŸi ciddiye binince, ilk sene bir kıpırdanma oldu. Ä°kinci sene de ayda 500 bin-1 milyon kiÅŸi okumaya baÅŸlayınca iÅŸ olmaya baÅŸladı. Ama her ÅŸeyden anlamak gerekiyor. Muhasebeyi de bilmek lazım; pazarlamayı da bilmek lazım. Sosyal medyayı, blog yazmayı, rekabeti, SEO’yu… Hepsi bir deneyim. Bazen hesapladığımda 16-17 tane iÅŸ yapıyorum aynı anda. Ama kendi iÅŸim, o yüzden keyifli.

Ama dışarıdan bakıldığı gibi 365 gün gezersin kafasında değil. O iş öyle değil. İlla planlama yapman lazım. İş yaptığın markalar var; sorumlulukların var. Bizde şu an 5-6 anca geziyoruz. Youtube odaklı video çekiyoruz şu an. Sosyal medya da var.

Seyahate çıkmadan planınızı nasıl yapıyorsunuz ? Hem bütçe hem de konaklama açısından? 

Önceliğim hep zaman aslında. Gideceğim yerin zamanı mı, diye düşünüyorum. Çünkü, evet uçak biletlerinin tarihleri var, 6 ay-1 yıl önce alırsan daha ucuz ama gideceğim zaman doğru değilse, biletler ucuz olsa da bir anlamı olmuyor. Önce zamanı ayarlıyorum.

Mesela, ÅŸimdi Ä°ngiltere’ye gideceÄŸim. Biliyorum ki yaz mevsimi, Ä°ngiltere’nin en güzel zamanı. Herkes parklarda keyif yapacak; hava daha güzel, güneÅŸli. Önce bunu planlıyorum.

Sonra vize olayı var. DışiÅŸleri Bakanlığı’nın sitesine giriyorum, vize istiyor mu istemiyor mu diye bakıyorum. Ä°stiyorsa istenen evrakları hazırlıyorum.

Ondan sonra uçak biletini alıyorum. Uçak biletini ilk alırsam ama sonra vize çıkmazsa yanacak.

Gideceğim yerde otel arıyorum; hostel arıyorum. Arkadaşlarımla gidiyorsam Airbnb arıyorum.

Ama en önemlisi zaman. Bütçe bir ÅŸekilde ayarlanıyor. Artık Türkiye de ucuz deÄŸil. KaÅŸ’ta iki kiÅŸilik pansiyon 500 lira. Ben 500 liraya iki kiÅŸilik yurt dışında gezebiliyorum. Bazen yurt dışına gitmek daha hesaplı oluyor.

50 dolara gezersin derler dünya genelinde; tabii Ä°sviçre, Norveç gibi ülkeleri ayrı tutuyorum. GüneydoÄŸu Asya’yı gezebilirsin; Güney Amerika’yı gezebilirsin; Balkanları hayli hayli gezersin.

Fethiyeli olduğunuz için en iyi siz bilirsiniz, çocukluğunuzdaki Fethiye ile şimdiki Fethiye arasında büyük bir fark oluştu mu?

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Deniz Pehlivan (@birhayalinpesinde) on

Yüz yıl fark var ÅŸu an. Dünya 1990’dan sonra çok hızlı deÄŸiÅŸmeye baÅŸladı, tabii onun da etkisi var. Hayatımız artık 20 kat hızlı yaÅŸanıyor. Eskiden bir binayı yapmak belki 2 sene sürerken ÅŸimdi 1 ayda yapıyorlar.

Çevremiz deÄŸiÅŸti. Gene de küçük bir kasaba olarak gördüğüm Fethiye ÅŸu anda bir il olma aÅŸamasında. 250 bin kiÅŸi yaşıyor. Yazın park edecek yer olmuyor. Ä°nanılmaz göç alıyor. Ä°stanbul, Ä°zmir, Ankara’dan bıkan özellikle beyaz yakalılar buradaki evini satıyor, oradan ev alıyor.

Hala çok güzel çünkü pek bozulmadı. Bisiklet yolumuz var; koşu parkurlarımız var. Yürüyebileceğimiz 7-10 kilometre sahilimiz var. Cuma pazarımız, salı pazarımız var. Ama ne oldu, fiyat orada da artmaya başladı haliyle. Eskisi kadar ekonomik değil. Ama turizm böyledir; artık ekonomik olamaz zaten. Bu sene 50 milyon kişi gelecek diyorlar. Elbette oteller bir şekilde dolacak ve birileri bir şekilde para kazanacak. Tabii halkın zorlanacağı durumlar olacak.

Öğrenciler mesela Olimpos taraflarına gidebilir. Olimpos’ta hala çok güzel pansiyonlar var. Hala bozulmadı. Yıllardır aynı. Çünkü sit bölgesi. O yüzden 120 liraya; oda, kahvaltı ve akÅŸam yemeÄŸi dahil, kalınabiliyor. Åžu an bedava. Kamp alanları da mevcut.

Bu şekilde doğal yerleri var, onları bozmadık. Hala koruyoruz ama çok hızlı değişiyor. Açıkçası yapacak pek bir şey yok. Biz de değişiyoruz; dünya da değişiyor. İstanbul da değişiyor.

Vietnam’dan yeni döndüm. Åžu an mesela, Vietnam’ın turizmi, her sene %20 büyüyor. Åžu an herkes deÄŸiÅŸiyor ve buna ayak uydurmak zorundayız. Yoksa geride kalacağız, yapacak bir ÅŸey yok.

Deniz Pehlivan’ın Vietnam Gezisini Ä°zlemek İçin Tıklayınız. 

Sizin yurt dışında yaşama, çalışma planlarınız var mı? 

Ben aslında istersem her yerde yaÅŸayabilirim. Zaten internet odaklı bir iÅŸ yapıyorum. Bilgisayar ve internetim olsun yeter. Ama ben Türkiye’yi çok seviyorum. KeÅŸmekeÅŸi seviyorum.

Gitmek kolay deÄŸil. Gidenlerin çoÄŸu da istedikleri için gitmiyor. Mecbur kaldıkları için gidiyorlar. Aklı burada kalıyor insanların; aileleri burada. Ãœlkeniz deÄŸiÅŸebilir ama seni sen yapan deÄŸerlerin burada. Kolay deÄŸil gitmek. Ben gidemem. Gezer görürüm ama yine Türkiye. BaÅŸka yerde yaÅŸayamam. Gerçekten çok güzel bir ülkede yaşıyoruz. Tarifsiz bir ülke. Tanıştığım birçok insan biliyorum. Ben Türkiye’yi böyle bilmiyordum deyip birçok kez gelen.

Biz bir de kendimizi anlatamamışız. Türkiye’yi mesela yemek konusunda, dünyanın 1 numarası olarak neden biz biliyoruz da, dünya bilmiyor. Pazarlayamadık. Çobani yoÄŸurtları var mesela Amerika’da; sahibi Türk, piyasaya girerken Yunan YoÄŸurdu olarak tanıtılıyor. Fikir bizim insanımızdan çıkıyor ama adı farklı. Kendi ismimizi kullanamıyoruz.

Bizim gibi dünyayı gezen bloggerlar olmalı ki, gelecek nesillere bayrağı devredebilelim. Biz aile tarafından baskılanan bir toplumuz; her ne olursa olsun. Özellikle kız çocukları. Kızlarda o baskı daha fazla. Sen kızsın, yapamazsın, edemezsin, gezemezsin, tek başına gidemezsin, başına bir ÅŸey gelir. Hiç de bir ÅŸey olmaz. Bunun erkeÄŸi kızı yok. Türkiye’de de başına çok ÅŸey gelebilir. Türkiye’de bir kadın yaÅŸamayı baÅŸarmışsa dünyanın birçok yerinde yaÅŸayabilir. Her yerinde demiyorum ama bir çok yerinde yaÅŸayabilir. Ama ailelerimizin o önyargıları, ki insanı hep önyargılarıdır korkutan, onlar korktuÄŸu için, o korku bize de geçiyor. Biz de korkmaya baÅŸlıyoruz. Ama yurt dışında ne yapılıyor, 18 yaşındaki çocuÄŸunu gezmesi için gönderiyor. Git, öğren gel, dolu dön diyor.

İlber Ortaylı çok güzel söylüyor. Çok güzel önerileri var dinleyene ve alana. Diyor ya, kapı kapı mobilyacı gezeceğinize dünyayı gezin diye. Bizim böyle olmamız lazım. Biz böyle olursak, bir sonraki nesil biraz daha dünyayı anlayarak gelişecek. Dünya şu an çok hızlı küreselleşiyor, büyüyor. 2030 yılında 1 milyar insan işsiz kalacak deniyor. Onların ne kadarı bizim insanımız olacak? Ben korkuyorum gelecekten. Kolay günler bizi beklemiyor. Ama olumlu olmak lazım, yapacak çok şey var. Yeter ki o vizyona sahip olan insanları kaçırmayalım elimizden.

Yalnız seyahat ediyor musunuz? 

Ben yalnız gezmiyorum normalde. Yalnız geziyormuşum gibi görünüyorum ama hep yanımdaki insanlar değişiyor.

Çünkü ben yalnız gezmeyi sevmiyorum. Bir kere fotoğraf çektiremiyorsun. Kimseyi bulamıyorsun. Güvenemiyorsun ya da diğer insanlar fotoğrafı senin istediğin gibi çekemiyor.

Ayrıca bir güzelliği gördüğümde ben onu paylaşmayı seviyorum. Arkadaşımda da benzer bir tepkiyi görmeyi seviyorum. Güzellik öyle katlanıyor, bir sinerji oluşuyor.

Instagram bana artık çok sıcak gelmiyor. Çok reklam kokuyor artık. Instagram mahvedildi. Kendisini de mahvetti Instagram. Tamamen tanıtım, markalarla işbirlikleri doldu.

GösteriÅŸ olmaya baÅŸladı hayatlarımız. Herkes sanırsın, Türkiye’nin en zengin ailelerinin çocuÄŸu. Ama bu sosyal medya insanları bunalıma itiyor. Åžu an birçok insan sahip olduÄŸundan çok sahip olamadıkları için üzülüyor. Kimse sahip olduÄŸundan mutlu deÄŸil. Herkes olmayanları arıyor.

Böyle güzel bir ülkede yaşıyoruz; yemyeÅŸil her yer. Ä°stediÄŸinde masmavi deniz var. Hayatında DoÄŸu Karadeniz’i görmemiÅŸ, Antalya’dan Ä°zmir yolunu arabayla gezmemiÅŸ insanlar, kalkıp Mikonos’a hayran oluyor. Önce burası bir gezilmeli. Neden Mikonos? Çünkü bir influencer, bir ünlü oradan fotoÄŸraf paylaÅŸmış. Bizim ülkemiz de çok güzel; önce buradan baÅŸlanmalı.

O yüzden sosyal medyayı eskisi kadar sevmiyorum. Youtube’u seviyorum ama Instagram’ı sevmiyorum.

Anı yaşayamıyoruz. Gittiğin yeri değil ekranı görüyorsun. Tiyatroda bile insanlar fotoğraf çekme derdinde.

O yüzden hiç iyi görmüyorum geleceği. İnsanların psikolojisini çok fena bozdu bu sosyal medya.

Ama içerik üreten, deÄŸer yaratan insanlara sonsuz saygım var. Barış Özcan var mesela Youtube’da; takdir ediyorum, imkansız bir ÅŸeyi baÅŸarıyor. Türkiye’de ilk defa bir Youtube kanalı bilgi vererek insanların takip etmesini saÄŸlıyor. Demek ki insanlar merak ediyor. Ä°htiyaç var.

Benim hedefim hep öyleydi. Ben bir şey üreteyim, benim sayemde hiç tanımadığım bir insan gezilecek yerlerle ilgili bilgi edinsin. Benim yazım rehber olsun. Dönünce de bana teşekkür etsin; mesaj olarak da demiyorum. Adım geçsin gönlünde; benim için yeter bu diye başladım. Çünkü biz kimseden para almıyoruz. O bilgiyi insanlara yaymak çok güzel. Sosyal medyayı o yönde kullanırsan çok güzel. Ama biz o şekilde kullanmıyoruz pek.

Dünyada en çok zaman harcayan ülkeyiz sosyal medyada.

Ülkenin ne ile ilgilendiğine bak; gazeteyi alıyorsun, 3. sayfa haberleri, televizyon izliyorsun gündüz kuşağı, akşam diyorsun şöyle pozitif bir şey izleyeyim, bana bir şey katsın diyorsun, birbirini öldüren insanların dizileri. Haber izleyeyim diyorsun, küfürler, gerginlikler. Sonra sosyal medyada komik gönderilere bakmaya karar veriyorsun. Hoş bir zaman geçirmek için. Ülkede televizyonda izleyebileceğimiz belgesel sayısının vizyonunu ortaya koymakta yeterli aslında. O yüzden bizim çok çalışmamız lazım.

10 sene sonra herkesin kendine ait bir televizyon kanalı olacak, yani Youtube’u olacak. Bana göre Instagram bitecek. Youtube geleceÄŸin mesleÄŸi olacak. Güzel içerikler üretenler, deneyimi aktaranlar bence baÅŸarılı olacak.

Instagram’da beÄŸeni tuÅŸu kalkıyor. Çok güzel, muhteÅŸem olur. Ä°nsanların psikolojisini bozdu. BeÄŸenileri artık sadece gönderen kiÅŸi görecek. Şu an senin hayatındaki mutluluk ya da insanların seni takdir etmesi oradaki kalbe baÄŸlı. Instagram’ın verdiÄŸi cevap da ÅŸu; insanların psikolojisini bozuyor. BaÅŸkalarıyla kıyaslama yapıyorsun. Ayrıca popülist kültürden dolayı çok beÄŸeni alanların tekrarladığını düşünüyor. Çok tutan konseptleri herkes yapıyor. Instagram gönderilerin özgün olmasını istiyor. Çok doÄŸru bir karar. Åžimdi herkes Instagrammer olmaya çalışıyor. Sahte takipçi satın alabiliyorsun. Tanıdıklarla ilerleyebiliyorsun. Markalar da bunu çok kullanıyor.

Beğeni işi özellikle genç çocuklar için iyi bir örnek. Yarışı kısıtlamak için. Toplumsal yozlaşma başlar. Bir ülkenin en büyük düşmanı.

Ãœlkedeki insanlar ne konuÅŸuyor, ona bakmak lazım. Seçim konuÅŸuluyor, bayram tatili, yaz tatili konuÅŸuluyor. Ama Güney Kore’deki ya da Tayvan’daki insanlara bakıyorsun; yazılım konuÅŸuyor insanlar. Ben Tayvan’da gördüm. Çocuklar metroda kod yazıyor. Ben bizim Türkiye’de metroda bilgisayar açıp da iÅŸini yapan hiç kimseyi görmedim. Çünkü zorla iÅŸe gidiyor herkes. Kimse iÅŸini sevmiyor; mutlu deÄŸil. Dünya Mutluluk Endeksi’nde çok düşük bir sıradayız. Afrika’daki birçok yoksul ülke bizden daha mutlu. Bunu sorgulamak lazım. O yüzden o beÄŸeninin kalkması da iyi oldu; en büyük etkenlerden biriydi.

Aileniz ne düşünüyordu ilk gezmeye başladığınızda? 

Babam çok destekliyordu. Çünkü denizci biri ve turizmci. “Git, gör, gez ama yine geri geleceksin; Türkiye’den, Fethiye’den daha güzel bir yer yok,” diyordu. DoÄŸru da söylüyor.

Annem ilk baÅŸta, ilk söylediÄŸi ÅŸey, “Ne yiyeceksin, aç kalırsın,” oldu. Aç kalıyorsun da. Birçok insan, yurt dışında kahvaltı konusunda en azından mutlaka aç kalmıştır. Tatmin olmuyorsun. Buradaki gibi zeytin peynir yok yani, buna alışman lazım. Biz de buna alışamıyoruz ülke olarak.

Ama sonraki zamanlarda alışmaya baÅŸladı ailem de. Åžu an ben onlara, ya ben haftaya Ä°ngiltere’ye gidiyorum; iki hafta sonra döneceÄŸim dediÄŸimde, onlar için Ä°stanbul’dan Ä°zmir’e gidiyormuÅŸum gibi bir ÅŸey aslında.

Bedensel olarak kendini zorlamak da insanın kişisel gelişimi açısından önemli aslında değil mi? 

Hindistan’a gittim ben mesela. Evet, Türkiye’de de çok fazla fakirlik var. Ama Hindistan’da yoksulluk artık had safhada. OkuduÄŸuma göre, 300 milyon insan sokakta doÄŸup sokakta yaÅŸayıp sokakta ölüyormuÅŸ. 3. bir tişörtü yok.

Orayı gördükten sonra hayatla ilgili bazı şeyleri de sorgulamaya başlıyorsunuz. Hayatın amacını sorguluyorsun; şükretmeyi öğreniyorsun. Umurunda olmuyor; ben her gün aynı model tişörtü giyiyorum mesela, hiç umursamam.

Bir deyiÅŸ var ya, “Do not buy things, buy memories,” eÅŸya satın alma, anı biriktir ÅŸeklinde çevirebiliriz. Bu iÅŸlere baÅŸlarken hayat felsefem buydu. Ben bu gömleÄŸi ÅŸimdi alacağım, belki alırken mutlu edecek ama ileride bu gömlek kalmayacak. O yüzden ben uçak bileti alayım diyordum; en azından deneyim sahibi olurum.

ArkadaÅŸlarımın hepsi ÇeÅŸme’ye, Alaçatı’ya gidiyordu; ben Hindistan’a, Tayland’a, Kamboçya’ya, Malezya’ya, Endonezya’ya…

Onlar bana hep diyordu, sen nasıl geziyorsun, aynı maaşı alıyoruz. Çünkü sen gömlek alıyordun, ben idare etmeyi biliyordum. Yine aynı kafadayım mesela. Dünyadaki birçok başarılı insana bakın, yönetici olan, girişimci olan, hepsi kıyafet gibi gösteriş gibi şeyleri sevmeyen insanlar.

Ben sabah kalkarken o stresi yaşamak istemiyorum; ne giyeceğim derdi olmasın istiyorum. Benim için kıyafet bulmak bir stres. Başkası için bir keyif olabilir.

GittiÄŸin yerde bulabileceÄŸin bir ÅŸey varsa, seni mutlu ediyorsa bir ÅŸekilde o duruma adapte oluyorsun. Åžu yok, bu yok diye her ÅŸeyden ÅŸikayet ederek gün geçmiyor. Ä°spanya’da da Matcha çayı var mesela, orada da onu içiyorsun. Japonya’da Kobe bifteÄŸi var mesela, yiyince her ÅŸeyi unutuyorsun; yerinde yediÄŸin için. Hindistan’da bir sürü körili yemek var.

Hindistan’a gelip de, ben ÇeÅŸme’deki gibi tatil yapacağım diyorsan, Hindistan’a gitmeye gerek yok.

Her ÅŸey psikolojiyle ilgili. Kendine yetmekle ilgili bir ÅŸey.

Yolda olma durumu önemli; gittiÄŸin yerin çok önemi yok. Buna alıştıktan sonra çok umrunda olmuyor. Türkiye’de özellikle insanların en çok korktuÄŸu ÅŸey yemek. Anlıyorum; çok kolay bir ÅŸey deÄŸil. Çünkü biz boÄŸazına çok düşkün bir milletiz. Ama eÄŸer bir hayalin varsa, keÅŸfetmek istiyorsan o çok umrunda olmuyor. O kadar motive oluyorsun ki görmek istediÄŸin ÅŸeylerle, aman bugün de yemek yemeyeyim dediÄŸin zamanlar bile oluyor.

Görmek istediğiniz bir sonraki yer neresi?

Normalde Avustralya ve Yeni Zelanda vizemi aldım. Ama Yeni Zelanda vizem 45 günde çıktı; rekor bir süreyle. Aslında ben ÅŸu an Yeni Zelanda’da olacaktım. Her ÅŸeyim hazırdı; gidemedim. İçimde bir ukte kaldı ama inÅŸallah aralıkta gideceÄŸim.

Her ÅŸeyde vardır bir hayır. Sri Lanka’ya da gitmek istiyordum, olanlara bak. Hiç belli olmaz tabii ki; kader.

Aralık, Yeni Zelanda için güzel bir dönem, yılbaşı dönemi ve orası için yaz mevsimi baÅŸlıyor. Daha iyi oldu. Benim orada daha kapsamlı bir planım var. Karavanla gezmek istiyorum. Karavanı güneyden alıp kuzeye bırakıyorsun, ya da tam tersi. Yüzüklerin Efendisi’nin çekildiÄŸi Hobbit Köyü gibi yerleri de görebileceÄŸim. Sırf onu görmek için gidiyorum.

Bu sene Nepal var; Güney Amerika olabilir, Åžili,Peru, Venezuela, Kolombiya istiyorum. Tabi ÅŸu an Venezuela’da çok büyük sıkıntılar var ama belki de ÅŸu an biri gidip çekse, insanlara bilgi verse durumlarını gösterebiliriz.

Afrika’da Kenya, Tazmanya, Zanzibar; oraları çok merak ediyorum. Bu seneki planlar bunlar.

Kitap yazmayı düşünüyor musunuz? 

Düşünüyorum. Aslında teklifi de geldi. Türkiye’nin en büyük yayınevlerinden bir tanesi bana yazdı; yapalım diye. Ben enerji olarak hazır olmadığımı hissettim. Çünkü kitap blog gibi deÄŸil. Çok az yerin var ve çok doÄŸru bir ÅŸekilde anlatman lazım. Çok büyük emek gerektiriyor. Ama sanırım 35 yaşına kadar yazmış olurum.

Anı defteri gibi, öyküler olacak içinde, nasıl yaptığımı anlatacağım insanlara. Ben yaptıysam sen nasıl yapabilirsin tarzı, kişisel gelişim kitabı gibi. Ama çok zor. Çok enerji harcamam lazım. Blog o kadar zaman alıyor. Birçok şeye zaman ayıramıyorum.

Bu sefer blogtan fedakarlık etmen gerekebilir? 

O da kolay değil. Blogu bırakırsam rekabet çok fazla; hemen anında düşmeye başlıyorsun. Birinden birini seçmek zorundasın. O yüzden şu an blog biraz otursun; tam anlamıyla, her şeyiyle, belki ondan sonra bakalım.

Hep denir ya, tamam ben de gezmek istiyorum ama çalışma hayatı izin vermiyor; zamanım yok; bütçem yok. Bunlar için ne diyorsunuz? 

Bunların hepsi aslında bahane. Çalışma hayatını söyleyeyim mesela, ben de çalışıyordum. Normalde özel sektörde 100 küsür gün izin var. Bayram izinleri, kıdemine göre yıllık izin hakkın, yılbaşı, 23 Nisan, 1 Mayıs, 19 Mayıs gibi resmi tatiller… Yıla yaydığında nereden baksan 2 ayda bir gezebilirsin çok rahat bir ÅŸekilde.

Ama bütçe kısmına geleyim. Bizde bütçe konusundaki en büyük sıkıntı araÅŸtırmamak. Mesela ben Ä°ran’a gittiÄŸimde, o kadar büyük bir önyargıyla gittim ki Ä°ran’a, sanki insanların kafasında silahlı insanlar bekliyor gibi düşünüyordum. 1979’da bir devrim yapmışlar ve gündelik hayata belli kısıtlamalar getirmiÅŸler. Birçok ürün yasak, ama sözde yasak; karaborsada bulabiliyorsun.

Ekonomi de çok iyi deÄŸil ÅŸu an. Günde 15 dolara gezdim ben Ä°ran’da. Burada gezemezsin. Çünkü Ä°ran’a gitmeden önce Couchsurfing sitesinden açık form gönderdim; Ä°ran’daki herkes görebilsin diye. Seni davet ediyor; evimde kal diye; sen hiçbir ÅŸey yapmıyorsun. “Ben bir blog yazarıyım, kim evinde davet etmek ister,” diye yazdım; 100den fazla kiÅŸi yazdı bana.

Muhteşem insanlar. Çok sıcakkanlılar, misafirperverlik had safhada, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarından çok daha mutlular; güleryüzlüler. Bunu her yerde görebiliyorsun.

Evlerinde ağırlıyorlar; sen onlar için Allah’ın gönderdiÄŸi bir misafirsin. Evlerinde ağırlıyor, yediriyor, içiriyor, gezdiriyor ve sen bunu istemesen de, zahmet oldu desen de yapıyorlar. Ben hayatımda bu kadar misafir seven bir toplum görmedim.

Devletleri cezalandırırken, halkları da cezalandırmamak lazım aslında… 

Kesinlikle. Dünyada insanlar güzel; sorun devlet yönetimlerinde.

Bizi de mesela halk olarak çok üçkağıtçı, dolandırıcı biliyorlar. Uyarılar var turistler için; özellikle taksiler konusunda. Sırf o taksiciler o turistleri dolandırdı diye; bütün Türkiye halkı mı dolandırıcı sayılacak? Genellememek lazım.

Yurt dışına gittiğimizde hepimiz ülkemizin temsilciyiz aslında. Bizi nasıl görürlerse o insanlar öyle görüp öyle anlatıyorlar. O yüzden çok dikkat etmek ve önyargılı olmamak lazım.

Çok pahalı deÄŸil gezmek. Gidip de Ä°ngiltere’den baÅŸlamamak lazım tabii. Ben merakımdan gidiyorum; çünkü çok fazla yer gördüm ve sıra artık oraya geldi.

Ama önceliÄŸim Balkanlardı. Balkanlardan baÅŸladım ekonomik olsun diye. Ukrayna’ya, Rusya’ya gittim; o zamanlar çok ucuzdu. Kırgızistan’a gittim; bedavaydı orası, çok ucuz. Ä°ran da öyle dediÄŸim gibi. Gürcistan biraz artmaya baÅŸladı; eskisi kadar ucuz deÄŸil. Ama hala vizesiz; kimlikle gidebiliyorsun.

Evet, herkesin bir bütçesi var sonuçta ama büyük paralar da gitmiyor gezmek için.

Seyahat bir lüks deÄŸil; bir ihtiyaç. Türkiye’de yanlış biliniyor. Gezmek, bir yere gitmek, görmek; okula gitmek gibi bir ÅŸey. Türkiye’de tatil Bodrum, ÇeÅŸme olarak anlaşılır ve haliyle lüks olarak görülür ya, ben seyahat etmeyi öyle düşünmüyorum. Bence en büyük ihtiyaçlardan bir tanesi. Psikoloji için en önemlisi. Pozitif olmak için. Ä°nsanlara baksana, niye bu kadar insan mutsuz? Gezmiyoruz çünkü.

Türkiye’den gezen, yurt dışına giden 2 milyon kiÅŸi var. Sadece 2 milyon. Ben 10 defa gidiyorum yılda, bir iÅŸ adamı 50 kere gidiyor olsun. Tek tek birey olarak bakarsak 2 milyon kadar. Bunların birçoÄŸu da Yunanistan ile Gürcistan’a gidiyor. Ne kaldı geriye? 80 milyon insan yaşıyor bu ülkede. Biz herkes geziyor diye düşünüyoruz. Herkes falan gezmiyor; öyle bir ÅŸey yok. Toplum genelinde bakmak lazım.

Özellikle yeni nesile bakalım şimdi; benim zamanımda dolar 1,5 idi; gezebiliyorduk. Napsın şimdi çocuklar? 1000 lira belki burs alıyor; 100 dolar yapıyor. Nereye gitsinler? İnşallah şirket sahipleri büyüklerimiz bu gençler için bir seyahat bursu ayırır. Benim ilerideki en büyük hedefim: gençlere burs vermek, gezsinler diye. Şimdi enflasyon da başladı; herkesin maaşına zam da gelmeye başladı, biraz düzeldi. %20 arttırdı birçok yer. Ama çalışan için, öğrenci için çok zor hala. Aileler için çok zor. Allah yardımcısı olsun insanların.

Ben çok gerçekçi olmaya çalışıyorum. Bir şeyler yapılması lazım. Herkes lüks içinde yaşıyor. Bakıyorsun, herkeste son model telefonlar. Biz bu kadar zengin değiliz. Bize yıllarca düşük faizli kredi verdiler; üretmedik. Şu an onun derdini çekeceğiz. Çünkü lükse alıştık. Lüks de dışarıdan geliyor. Ekonomi kısmını çok iyi görmüyorum ülkenin.

Ama turizm kısmında yine de bir yükseliş var gibi gözüküyor. 

Turizmde de şöyle bakmak lazım. KiÅŸi başı ne kadar gelir bırakılıyor. Mesela Ä°spanya’da kiÅŸi başı turistin bıraktığı para 1400 Euro kadar, bizde 600 Euro civarında. Ruslar geliyor, ne güzel, mutluyuz, turizm patladı diye bakıyoruz ama insanları 50 Euro’ya her ÅŸey dahil otelde konaklatıyoruz. Bu para kazanmak gibi deÄŸil ki. Bugün Ãœrdün’e gittiÄŸimizde, Petra’ya girerken 50 Euro veriliyor sadece. Hangi antik kent ya da müzemize giriÅŸ ücreti 50 Euro’yu bırak 50 lira. Hiçbiri deÄŸil. Bizim hatamız bu. Katma deÄŸerli turist gelmesi lazım. Otele bırakıyor parayı, gelenlerin çoÄŸu gezmiyor bile. Böyle turizm olmaz. Önemli olan rakam deÄŸil. Bu insanlar ÅŸu an lira düşük olduÄŸu için geliyor. Böyle olmasa da gelecekler miydi acaba? Olay rakam deÄŸil.

Siz turlar düzenliyor musunuz? 

Düzenledik geçen sene. Fas’a, Küba’ya, Avrupa’ya turlar yaptık. Ama beni çok yordu o yüzden devam ettiremedim bir daha. Çünkü hem orada video çekmeye çalışıyorum, hem yazı yazıyorum, not alıyorum, hem insanlarla uÄŸraşıyorum. Daha önce de gittiÄŸim yerler olduÄŸu için bir yerden sonra sıkılıyorum. Tur iÅŸi çok zor; yapmak kolay deÄŸil.

Gezilecek yerler programı için de blog yazıyorum. Her ÅŸeyi yazıyorum. Vietnam’ı 2,5 aydır yazıyorum. 1000 sayfa yazı var 10 blog yazısına böldüm. Kitap çıkar. Didik didik okumaya çalışıyorum yabancı kaynakları. Türkçe çok kaynak bulamadım. Bütün ÅŸehirleri için gezi rehberi yazmaya çalışıyorum. Hoi An Gezi Rehberi yazdım mesela. Biliyorum, çok az kiÅŸi gidecek belki Türkiye’den Hoi An’a ama olsun o kiÅŸilere de yardımcı olmak istiyorum. Vietnam, dünyada mutlaka görülmesi gereken yerlerden.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Deniz Pehlivan (@birhayalinpesinde) on

Benim dünyada en çok beÄŸendiÄŸim yerlerden biri mesela Japonya, mutlaka gidilmesi gereken yerlerden. Japonya’da varlığı, Hindistan’da yokluÄŸu, ikisinin arasında kaldığımız için, nereye gideceÄŸimizi görmemiz lazım ve şükretmeyi öğrenmemiz için gitmemiz lazım. Endonezya’da Bali Adası olaÄŸanüstü. Filipinler’in adaları muhteÅŸem. Tayland’ın kuzeyi yemyeÅŸil. Avrupa’da Norveç, Ä°sveç olaÄŸanüstü doÄŸal güzelliklere sahip.

Türkiye’de en favori yerim Akdeniz’de Fethiye, KaÅŸ, Kalkan. Kapadokya tarifsiz bir deÄŸer aslında ama yeni yeni anlamaya baÅŸlıyoruz güzelliÄŸini. Az kalsın otele dönüştürüyorlardı. EÅŸi benzeri yok halbuki. Pamukkale de öyle. Pamukkale’nin suyu yoktu geçen sene.

Likya Yolu mutlaka yürülmeli. Likya Yolu’nu ilk kez yürüyen kiÅŸi, kitap haline getiren Kate Clow diye Ä°ngiliz bir gezgin. Biz kendi ülkemizdeki yolu yürüyüp anlatamamışız. Çünkü biz orasının taÅŸ, maÄŸara olduÄŸunu düşünüyoruz. Yeni yeni bilinmeye baÅŸlandı yol. Ben çok tanıtmaya çalıştım orayı. Manzarası da olaÄŸanüstü. Hele Fethiye-Yediburunlar arası yamaçtan yürüyorsun. Masmavi deniz, bir yerde çam aÄŸaçları var yemyeÅŸil. Her bütçeye uygun seçenekler bunlar aslında.

Avrupa’da Amsterdam’ı bisikletle gezmeyi çok severim. Barselona’nın tarihi mimari olarak süper. Roma açık hava müzesidir. Prag Charles Köprüsü’nde akÅŸamüzeri güneÅŸ batarken yürümenin keyfi baÅŸkadır. Sanki orta çaÄŸda geçen bir filmin içindeymiÅŸ gibi hissedersin. Ekonomik istiyorlarsa dediÄŸim gibi, Ukrayna çok ucuz. Ä°sviçre’de yol gezisi yaptım mesela. Alpler’in manzarası efsanedir. Slovenya’da Bled Gölü var mesela, orası da çok güzel. Estonya, Litvanya da uygun. Bizim çok gerimizdeler bence. Avrupa’nın biraz köşesinde kalmışlar. Romanya, AB ülkesi, Schengen’e girmedi henüz. Ama onları da yavaÅŸ yavaÅŸ alırlar.

Amerika’da araba yolculuÄŸu yapmıştım. 3,5 ay kaldım, Work&Travel kaldım. Las Vegas’tan San Francisco’ya, Utah’a, San Diego’ya gittim. San Diego’da arabamı sattım. EÄŸlence parkında restoranda çalışmıştım. Çok güzeldi. Ama hep aç kaldım, hiç kahvaltı yoktu. Ä°lk kez yurt dışına gitmiÅŸtim bir de. Uluslararası mutfak kültürün de yok. Sonuçta Fethiye’de suÅŸi ile büyümedik. Åžimdi her yerde yiyebilirim, hiç de çekinmem. Her gün de yerim, hiç sesimi çıkarmam. Ama o zaman bilmiyorsun tabi bunu. 3 ay çalıştım sonra 1 ay kadar da arabayla gezdim. San Diego’dan uçaÄŸa binip New York, Philadelphia, Washington, Boston ve Niagara Åželalesi’ni gördüm. Sonra New York’tan da uçakla geri dönmüştüm. Unutulmaz, muhteÅŸem bir deneyimdi. Herkese tavsiye ediyorum Work&Travel.

Work and Holiday var Avustralya için. O uzun dönem çalışma. 6 ay-2 yıl arası. Onda da bir miktar para ödüyorsun. Ama orada hem çalışıyorsun hem yaşıyorsun ve o paraları çok rahat çıkarabiliyorsun. Bunlar hep deneyim.

Çok fazla seçenek var ÅŸu an yeter ki bir insan istesin. Her ÅŸey bir kıvılcımla baÅŸlıyor. O kıvılcımı bir çaksan, ben niye yapamıyorum diyen insanlara bakın, araÅŸtırmayı bilmiyorlar. Ä°nternet kullanmayı bilmiyoruz mesela çok. Türkçe kaynak çok az ama. Her ÅŸeyde çok az. Ãœniversitede de bu sıkıntıyı yaÅŸadım; iÅŸ hayatında da. Her ÅŸeyi Ä°ngilizce bulabiliyorum ama Türkçe bulamıyorum. Bulduklarım da çok reklam kokuyor. Güzel deÄŸil, özen yok. Ä°nternet bizde hala geliÅŸmedi. Hala çok iÅŸimiz var. Kullanmayı da bilmiyoruz. Bizim için internet Instagram’da hikaye atmak. Kalıcı olmuyor.

Yurt dışında nasıl yabancı dil öğrenebiliriz? 

Sonuçta biz doÄŸarken dadılarla büyümedik; evimizde bize yabancı dil öğreten biri olmadı. Yıllarca okulda hep aynı ÅŸeyleri öğrenip durduk. BirçoÄŸumuz lisede belki öğrendik. Zaten bizim eÄŸitim sistemimiz de gittikçe kötüleÅŸiyor. Özellikle yabancı dilde çok daha belirgin bu fark. Sorsan herkes biliyor da, aslında çok az kiÅŸi Ä°ngilizce’yi gerçekten biliyor.

Yurt dışına gitmeden önce temelinin olması lazım; biraz biliyor olmak lazım. Yurt dışında öğrenenlerin çoÄŸu Ä°ngilizce’yi yanlış biliyor. Dil bilgisi yok, sokak aÄŸzıyla öğrenmiÅŸ; yazamıyor. Ben ona Ä°ngilizce öğrenmek demiyorum. KonuÅŸabiliyor, derdini anlatabiliyor az çok, esnaflar gibi ya da turizm iÅŸiyle uÄŸraÅŸanlar gibi. Tabii her türlü iÅŸini halledebilirsin ama profesyonel olarak, mesleki olarak, baÅŸka bir ülkede yaÅŸamak ya da çalışmak için yeterli deÄŸil. Bu iÅŸ birilerinin zorlamasıyla olmuyor. Biraz temel geliÅŸtirip, Work and Travel, dil okulu da yapılırsa kesinlikle Ä°ngilizce öğrenirsin.

Bizim çok yanlış büyütüldüğümüzü düşünüyorum. Ä°nsanlarda hep ders çalışıp memur olayım düşüncesi var. Zengin olan insanlara bak hiç öyle düzenli bir iÅŸim var, rahat edeyim, mutlu olayım düşüncesinde insanlar deÄŸil. Çok çalışan insanlar ama hepsinin hobileri de var. Geçenlerde NASA’nın karadeliÄŸi bulan ekibinde biri de Türk. Evli, çocuÄŸu var, spor yapıyor, dereceleri var ve aynı zamanda NASA’da çalışıyor. Bir sosyal hayatı da var aynı zamanda; sadece iÅŸ olarak bakmamış, hayat olarak da bakmış. Sadece çalışmakta iyiyiz; diÄŸer birçok ÅŸeyde kötüyüz. KeÅŸke hepsinde iyi olabilsek. Bir sonraki nesle aktarmak bunu aktarmak lazım.

Takım elbise ve kravat giydiÄŸimiz zaman sosyal statümüzün yükseleceÄŸini düşünerek büyüdük, “bir yere gel” diyorlar ya hep, tamam da o yer neresi? Oraya gelince ben mutlu olacak mıyım? Ben çok insan bilirim özel sektörde her gün aÄŸlayarak iÅŸe gelen, çocuÄŸunun doÄŸup büyüdüğünü göremeyen. O zaman sorguluyorsun; hayat bu deÄŸil ki, hayata bir kere geliyoruz.

Ä°nsanlar baskıdan dolayı isteyerek öğrenmiyor; ezberliyor; sınavı geçmek için. Logaritma öğrendim matematikte; hayatımın hiçbir alanında iÅŸe yaramadı. Logaritma öğreneceÄŸime coÄŸrafya öğrenseydim gezerken iÅŸime yarardı. Ya da keÅŸke bir enstrüman çalmayı da bilseydim. Bizim en büyük sıkıntımız var. Herkes üniversite mezunu olmak zorunda deÄŸil ama herkes kendini geliÅŸtirmek zorunda. Bugün Yeni Zelanda, Avustralya göçmen olarak el iÅŸi bilen, ustalık bilen insanları istiyor mesela. Çünkü deÄŸerli. Onda bilgisayar mühendisi, doktor zaten var. KeÅŸke bu yeteneklere odaklansak. Fethiye’de bir otele gittim geçen gün; taÅŸ ustaları bir ev yapıyorlar ama hayranlık uyandıran taÅŸlar. Bir usta kalmış; o adam ölecek ve onun iÅŸini devam ettirecek baÅŸka kimse yok. Ve o usta belki de Ä°stanbul’da bir CEO’nun kazandığı parayı kazanıyor; eÄŸer olay paraysa.

CEVAP VER

Lütfen yorum giriniz!
Lütfen isminizi yazınız